memori yang terpahat

030208

~ bila kaki terjejak di atas tar
“ kak aisha~!!”
[ tersenyum ]
“ tak rindu nak bg arahan kawad kat ktorg er? ”
[ heh ]
“ buat pe skang? ”
[ senyum lagi ]

Kemudian bertemu dengan bbrape orang sahabat. Berbual seketika di hadapan gate utama aspuri. Kaki melangkah lagi~

Pintu dorm dibuka~
“ assalamulaikum ”
“ esya~ mak dtg er?”
[ terkejut bila ada makhluk di atas katil depan pintu ]
“ 'aleiki salam. heh ye ar~ bile ntah esya bleh amek lesen ”

Menjenguk sekitar. Ramai insan yang lena dihembus bayu pantai remis. Seorang insan sedang menjamah nasi pataya NARMI

“ eyt~”
“ heh pe cite? ”

Berbual sebentar. Isu semasa jadi topik utama. Melepas rindu yang terpendam. Tersenyum melihat ukhwah kembali bertaut. Meminta izin untuk menziarah sahabat yang lain

Melangkah ke dorm yg b’jiran~ pintu diketuk tanda hormat. Bila pintu dibuka~ mata membulat..mulut ternganga..terlontar suara~
“ huargh~! Aishah~!!! ”
[ ku rindu kan suara itu ]

Rindu yang merimbun di hati tak siapa tahu. Rindu mendengar keluhan risaukan umat.

“ borak pe td”
“ masalah umat”

Istilah yg kdg2 d’jdkan alasan namun slalunya ada benarnya.
Rindu yg terpendam kadang-kadang hingga terkeluar manik-manik rindu. Rindu mendengar~

“ jom-jom solat sunat”
“ eyt ari ni dh ngulang?”
“ esok kejut tau. Nak bangun sahur”
“ blaja leklok au ari ni. Chaiyo! Jgn tdo lam klas”
“ eyt nak qailullah jap. Nnt kjut lg 15minit keh”
“ rindunye dgr kuliah. Asek xde je”
“ ish, hati kte dh kering la. Kuliyah asek xde je”

Namun langkah ini mesti diteruskan. Tak pe kite dh janji akan tetap bersama di jalan-Nya bukan? Insya Allah doakn diri ini kekal dlm tarbiyah Ilahi. Teruskan perjuangan kite walau di mana kite t’campak